AUTA SPRZEDANE

Bez apelacyjnie jedno z 3-4 aut które stały sie perełkami w moich zbiorach. Po sprzedaży Lincolna przez jakiś czas szukałem godnego następcy. W pobliskiej miejscowości pojawił się na sprzedaż Cadillac z 59r. Wiedziałem jak takie COŚ wygląda ale nigdy nie widziałem w realu. Postanowiłem się przejechać z kumplem (i naszymi połówkami) i obejrzeć furę. Nie zapomnę nigdy widoku jego tyłu, który wystawał z garażu. Był majestatyczny, piękny, dzieło sztuki. Wszystko pięknie gdyby nie fakt, że Cadi był nie na chodzie. To był największy problem, bo wtedy nie miałem jeszcze doświadczenia ze starymi autami i stwierdzenie "od 2 lat nie jeździł" budziło we mnie najgorsze obawy. Ale im więcej wiedziałem o aucie tym bardziej wiedziałem, że musze go mieć. DeVille miał jednego właściciela, który zmarł i córka próbowała wyzbyć się spadku. Co ciekawe i bardzo wyjątkowe właściciel był...POLAKIEM i miał na imię Frank Byczek. Ku mojemu zaskoczeniu córka wyjęła ze schowka oryginalny title, umowę od dilera i oryginalny katalog Cadiego z 1959 w którym diler zrobił odręczne notatki który model za ile sprzeda. Próby odpalenia nie powiodły się, ja nie miałem przy sobie cash'u wiec powiedziałem, że jeszcze się zastanowię i dam im znać. Auto nie było tanie (tak mi się wtedy wydawało), nie było na chodzie więc miałem ciężki orzech do zgryzienia. Mój mechanik zachęcił mnie do zakupu tłumacząc, że nie takie trupy przywracał do życia. Podjąłem decyzje że biorę Cadiego, pojechałem, zapłaciłem i odholowałem do warsztatu. Jak zabieraliśmy auto z posesji córka właściciela zaczęła płakać mówiąc, że odkąd pamięta (myślę miała ok. 60 lat) auto było w domu i stało się członkiem rodziny. Po przywiezieniu do warsztatu po paru dniach odpalono silnik, zrobiono hamulce i wydech. Auto chodziło tip-top. Cadiego miałem i użytkowałem przez jakiś czas, wzbudzając wszędzie gdzie się pojawiłem niemała sensacje. Wszyscy amerykanie znali ten rocznik Cadillaca i zachowywali się jakby zobaczyli dinozaura, myśleli chyba że wszystkie 59 albo wyginęły albo stoją w muzeach. Ja natomiast jeździłem nim np. po kawę do DD. Po jakimś czasie sprzedałem auto kolekcjonerowi z południa polski, Tomkowi... i do dziś tego żałuje bo powinienem go zatrzymać bo takie okazje zdarzają się raz w życiu, no może dwa. I nie należy takich aut się pozbywać. Tomek po jakimś czasie sprzedał DeVilla dalej i na dziś nie wiem gdzie się znajduje. Będę wdzięczny za wszelkie informacje dotyczące losu tego wspaniałego Cadillaca.